Małe Nadleśnictwo a tak dużo lasów w jego zasięgu

Od lat ścierają się tutaj potrzeby racjonalnej gospodarki leśnej, ochrony środowiska leśnego, a zarazem jego udostępnienia dla licznych turystów… Z pomocą przychodzi edukacja przyrodnicza, niejednokrotnie wpływając na pogodzenie z pozoru sprzecznych ze sobą funkcji lasu.

Warunki środowiskowe

Nadleśnictwo Wisła położone jest na terenie Zewnętrznych Karpat Zachodnich w Beskidzie Śląskim i charakteryzuje się klimatem chłodnym (średnia roczna temperatura 2-4°C), umiarkowanie chłodnym (średnia roczna temperatura 4-6°C) i umiarkowanie ciepłym (średnia roczna temperatura 6-8°C). Odpowiada to trzem piętrom klimatycznym – regiel górny, regiel dolny i pogórze.

Obszar Karpat Zachodnich zbudowany jest z fliszu karpackiego, którego naturalne odkrywki można zaobserwować m.in. w dolinach Białej Wisełki, potoku Malinka czy rzeki Olza. Na podłożu skalnym wykształciły się gleby głównie brunatne kwaśne, na których z kolei tworzą się głównie siedliska lasu mieszanego górskiego świeżego (LMGśw).

Ciekawostką jest przebieg niewidzialnej granicy od szczytu Kiczory przez Ochodzitą po Wawrzaczów Groń, tworzącej część Europejskiego Działu Wodnego. Na południe od tej granicy woda odpływa do Morza Czarnego, na północ do Morza Bałtyckiego. Spod Baraniej Góry (1220 m n.p.m.) biją źródła Czarnej i Białej Wisełki, a nieco dalej na północ Potoku Malinka, będących składowymi największej polskiej rzeki Wisły. Ze stoków Gańczorki w Istebnej wypływa natomiast rzeka Olza, będąca dopływem Odry. W południowej części Nadleśnictwa swój początek mają dwa potoki – Czadeczka i Krężelka, należące do dorzecza Wagu i Dunaju, a zatem odprowadzają swe wody do Morza Czarnego.
Wody Czarnej i Białej Wisełki zbiegają się w Jeziorze Czerniańskim, będącym zbiornikiem retencyjnym pojemności ok. 5 mln m3.

  
Największe bogactwo terenu - lasy  

Głównym bogactwem w zasięgu terytorialnym Nadleśnictwa Wisła są lasy. Jeszcze do niedawna ponad 95% ich składu stanowił świerk pospolity. Obecnie z uwagi na zamieranie lasów świerkowych oraz intensywną ich przebudowę proporcje gatunkowe stanowią 65% świerk pospolity, 21% buk zwyczajny i 10% jodła pospolita z domieszkami innych gatunków. Do niedawna dumą Nadleśnictwa były piękne lasy świerkowe złożone z miejscowego ekotypu świerka istebniańskiego. Symbolem potęgi był tzw. świerk Andersona, o masie 11 m3, który w 2006 roku uległ sile wiatru, pozostał zakonserwowany na miejscu, upamiętniony przez leśników.

Zamieranie lasów świerkowych na tym terenie ma swoją genezę w historii napisanej przez Habsburgów. Zubożenie bioróżnorodności, przejawiające się obecnością praktycznie tylko jednego gatunku drzewa, czyli świerka pospolitego. Po wielu latach doszły inne czynniki, które osłabiły te piękne ekosystemy leśne (całość określa się mianem choroby spiralnej): zanieczyszczenie spowodowane imisjami przemysłowymi, uszkodzenia aparatu asymilacyjnego (igieł świerka) przez szkodniki pierwotne (zasnuje i zwójki), anomalia pogodowe w postaci na przemian występujących ciepłych i mroźnych zim, suchych i upalnych miesięcy letnich, wiatrołomy i śniegołomy, uaktywnienie się grzybów z rodzaju opieńka i w końcu szkodniki wtórne – korniki, w tym najgroźniejszy – kornik drukarz. Obecnie trwa przebudowa monokultur świerkowych na lasy mieszane, takie jakie porastały te tereny za czasów prastarej puszczy karpackiej.